Η ιστορία με το "ελληνικό πόδι" κρατάει αιώνες και έχει συνδεθεί με την "ελληνικότητα". Η σύνδεση αυτή προκύπτει από τις απεικονίσεις στα αγάλματα των αρχαίων, καθώς οι Έλληνες συστηματικά παρουσίαζαν το δεύτερο δάχτυλο του ποδιού ως μεγαλύτερο. Πολλά έχουν γραφτεί σχετικά με το αυτό, αρκετά από αυτά παρατραβηγμένα, ομολογουμένως. Ισχύει ότι οι αρχαίοι είχαν συγκεκριμένους τρόπους που απεικόνιζαν τα άκρα των ποδιών:

Το Αιγυπτιακό Πόδι, στο οποίο από το μεγάλο δάχτυλο μέχρι το μικρότερο υπάρχει μια διαγώνιος ευθεία με το μεγάλο δάχτυλο μακρύτερο από όλα, το Ρωμαϊκό Πόδι ή και τετράγωνο, όπου όλα τα δάχτυλα είναι σε μία οριζόντια ευθεία και το Ελληνικό Πόδι, το οποίο -όπως αναφέραμε- χαρακτηρίζεται από το μεγαλύτερο δεύτερο δάχτυλα.

Αν προσεγγίσουμε το θέμα επιστημονικά, βέβαια, θα μιλήσουμε γι αυτό που ονομάζεται Morton's toe, η κατάσταση δηλαδή στην οποία το πρώτο μετατάρσιο -πίσω από το πρώτο δάχτυλο-, είναι κοντύτερο συγκρινόμενο με το δεύτερο μετατάρσιο, που βρίσκεται δίπλα του. Το μεγαλύτερο μετατάρσιο του δεύτερου δακτύλου τοποθετεί την άρθρωση πιο μπροστά- μια κατάσταση η οποία χαρακτηρίζεται ως "βραχυμεταταρσαλγία". 

Το "Morton's Toe"- ή αλλιώς ελληνικό πόδι, δεν αφορά, συνεπώς, το δάχτυλο που είναι "μεγαλύτερο", αλλά τη σύγκριση ανάμεσα στα μετατάρσια του πρώτου και του δεύτερου δαχτύλου, που ουσιαστικά καθορίζει το σχήμα του ποδιού. Δεδομένου ότι αυτή η κατάσταση είναι κληρονομική, ενδεχομένως ένα ποσοστό των Ελλήνων θα παρουσίαζαν αυτό το σχήμα, ποσοστό αρκετά μεγάλο ώστε να δώσει το όνομά του σε αυτό που τελικά λέμε "ελληνικό δάχτυλο"