«Όταν κατεβαίναμε, μας τελείωσε το οξυγόνο. Τα παιδιά βρήκαν οξυγόνο. Εγώ κατέβαινα καθιστός και είχαμε οξυγόνο για 30-40 λεπτά, ενώ χρειαζόμασταν ακόμη περίπου δύο, τρεις ώρες για να κατέβουμε»
Ο Χάρι Μπούντα Μάγκαρ είναι βετεράνος στρατιώτης του σώματος των Γκούρκα, των Νεπαλέζων που υπηρέτησαν στο βρετανικό στρατό. Πολέμησε στο Αφγανιστάν και έχασε και τα δύο του πόδια σε έκρηξη. Αυτό δεν τον εμπόδισε να ανέβει στην κορυφή του Εβερεστ. Και να γράψει ιστορία Ο Μπούντα Μάγκαρ, ο οποίος ζει στο Κάντερμπερι, του Κεντ, έφτασε στην κορυφή του ψηλότερου βουνού του κόσμου στις 15:00 την περασμένη Παρασκευή, έχοντας ξεκινήσει την ανάβαση στις 17 Απριλίου, ακριβώς 13 χρόνια από τότε που έχασε τα πόδια του μετά από έκρηξη αυτοσχέδιου εκρηκτικού μηχανισμού, σύμφωνα με τον Guardian. Οσο περίμεναν, επί 18 ημέρες, στην κατασκήνωση βάσης του Εβερεστ για να καθαρίσει ο καιρός, ο βετεράνος και η ομάδα του αντιμετώπισαν συνθήκες παγετού και είδαν δύο ανθρώπους να μεταφέρονται νεκροί από το βουνό. Μιλώντας στο πρακτορείο ειδήσεων PA από την κατασκήνωση βάσης του Εβερεστ, είπε: «Όλα τα μπουφάν μου είχαν παγώσει εντελώς. Ακόμα και το ζεστό νερό μας πάγωνε στα θερμός και δεν μπορούσαμε να πιούμε». Και συνέχισε: «Οταν κατεβαίναμε, μας τελείωσε το οξυγόνο. Τα παιδιά βρήκαν οξυγόνο. Εγώ κατέβαινα καθιστός και είχαμε οξυγόνο για 30-40 λεπτά, ενώ χρειαζόμασταν ακόμη περίπου δύο, τρεις ώρες για να κατέβουμε». Remaining Time-0:00 Fullscreen Mute Ο κακός καιρός έκανε τα γυαλιά του και τη μάσκα οξυγόνου του να παγώσουν και μπόρεσε να περάσει μόνο λίγα λεπτά στην κορυφή του βουνού.
Σε όλη τη διάρκεια της ανάβασης, υποστηρίχτηκε από μια ομάδα Νεπαλέζων ορειβατών, με επικεφαλής τον Κρις Θάπα, πρώην αρχηγό ορεινών μονάδων των Γκούρκα. Ο Μπούντα Μάγκαρ έγινε ο πρώτος άνθρωπος με διπλό ακρωτηριασμό πάνω από το γόνατο που ανέβηκε στο ψηλότερο βουνό του κόσμου. Ο ίδιος είπε ότι ένιωσε ότι «η ζωή του είχε τελειώσει» όταν έχασε τα πόδια του στο Αφγανιστάν, παλεύοντας με τον αλκοολισμό και την κατάθλιψη. «Μεγάλωσα στο Νεπάλ, μέχρι την ηλικία των 19 ετών, και είδα πώς αντιμετωπίζονταν τα άτομα με αναπηρία στα απομακρυσμένα χωριά», είπε. «Πολλοί άνθρωποι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι η αναπηρία είναι αμαρτία της προηγούμενης ζωής και ο ανάπηρος είναι το βάρος της γης. Το πίστευα και εγώ γιατί αυτό είδα. Έτσι μεγάλωσα». Και συνέχισε: «Ήταν μια πολύ δύσκολη στιγμή και κάποια στιγμή έπινα πολύ, για να ελέγξω τον πόνο και τα συναισθήματά μου και προσπάθησα να αυτοκτονήσω μερικές φορές».
Πρόσθεσε ότι σκέφτηκε για πρώτη φορά να ανέβει στο Εβερεστ όταν πήγαινε στο σχολείο ξυπόλητος και σχεδίαζε να το κάνει το 2018. Ωστόσο, οι διπλά ακρωτηριασμένοι και οι τυφλοί απαγορεύτηκαν σε μια προσπάθεια να μειωθεί ο αριθμός των ορειβατών που πέθαναν στην κορυφή. Ο Μπούντα Μάγκαρ βοήθησε στην εκστρατεία για την άρση της απαγόρευσης, ώστε να μπορέσει να επιχειρήσει να φτάσει στην κορυφή. Μόλις κατέβει από το βουνό, λέει ότι ανυπομονεί να περάσει χρόνο με την οικογένειά του και θέλει να επιστρέψει στο Αφγανιστάν στην τοποθεσία όπου έχασε τα πόδια του, ώστε να μπορεί να πει «ευχαριστώ». «Αν δεν είχα χάσει τα πόδια μου, δεν θα ανέβαινα στο Έβερεστ. Ο, τι κι αν γίνει, γίνεται για καλό», είπε.
Πηγή: Protagon.gr